Miłość w kinie niejedno ma wcielenie, w każdej opowieści jest jednak niepowtarzalna. Przedstawiam trzy najpiękniejsze filmy o miłości z czasów rozkwitu kina – lista sporządzona jest w sposób subiektywny.
Światła wielkiego miasta (1931)
to pierwszy film Chaplina w erze dźwięku, jest on jednak niemy, gdyż Chaplin jako przeciwnik udźwiękowienia postanowił zbuntować się wobec przełomowych zmian. Dzieło przyjęto zostało jednak z wielkim optymizmem, premierę uznano za sukces, a na widowni pojawił się nawet sam Albert Einstein. Chaplin wciela się w swoją kultową rolę Małego Włóczęgi, który swoim roztargnieniem ciągle wpada w kłopoty. Wpada również w sidła miłości, pięknej niewidomej sprzedawczyni kwiatów. Mimo, że to historia komediowa z dużą dawką humoru, film porusza ważne tematy ówczesnych czasów -biedę mieszkańców wielkich miast oraz podziały klasowe w Stanach Zjednoczonych. Postać lubiącego mocne trunki milionera to satyryczny komentarz na sytuację społeczną w kraju, milioner pomaga biednemu tylko wtedy, gdy jest pijany. Równie ważna jest jednak miłość i optymistyczny morał płynący z filmu, jak w Małym Księciu „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”. Chaplin po raz kolejny udowadnia, iż w kreacji jego bohatera liczy się miłość oraz wzór dobra i poświęcenia.
Wschód słońca (1927) – miłość w perspektywie F.W. Murnau’a
Ten urokliwy melodramat przedstawia losy miłości oddalonych od siebie małżonków. Na drodze do szczęścia pary stoi femme fatale chcąca uwieść mężczyznę (George O’Brien). Historia niejako przypomina wątek zdrady żony w Fauście Johanna Wolfganga von Goethego, gdzie owa kobieta fatalna okazuje się być marą nocną pozbawioną uprzedniego piękna. W tym kontekście film czerpie z dziedzictwa romantyzmu, gdzie wątki nadprzyrodzone mieszają się z rzeczywistością, tworząc iluzję. W filmie nie brakuje tematyki zbrodni doskonałej, ciężaru kary nad winowajcą, jak i wielkiego przebaczenia. Friedrich Wilhelm Murnau ukazuje wyraźny antagonizm dobra i zła, gdzie sielankowa wieś gwarantuje bezpieczeństwo miłości małżeństwa, w kontraście do miasta, które utożsamiane jest ze zgiełkiem i licznymi pokusami. O dziwo, jednak to w metropolii miłość dawnych zakochanych odżywa, a wraz z nią nadzieja na lepsze jutro, lepszy kolejny wschód słońca.
Maroko (1930)
w reż. Josefa von Sternberga opowiada nieprzewidywalną w swojej przewidywalności historię piosenkarki kabaretowej (nie)szukającej miłości. Na horyzoncie pojawia się dwóch kawalerów, młody i nieustraszony legionista Tom (Gary Cooper) oraz dystyngowany wrażliwy bogacz Pan Le Bessiere (Adolphe Menjou). Wyboru ma dokonać Marlena Dietrich grająca Amy Molly, pełną seksapilu niezależną śpiewaczkę szukającą swojego miejsca na ziemi. Z filmu znana jest kultowa pierwsza taka scena w historii kina, gdzie Amy ubrana w pięknie skrojony garnitur po wykonaniu swojej piosenki pochodzi do kobiety z audytorium i całuje ją w usta. Scena wywołała wiele kontrowersji, jak i również zachwytu, jako kwintesencja tajemniczości i czaru głównej bohaterki. Między bohaterami iskrzy, lecz jest to typ związku zakazanego, niespełnionego. Gary Cooper jako żołnierz Legii Cudzoziemskiej to młodzieniec rozkochujący w sumie tłumy miejscowych kobiet, wie, że mógłby zdobyć „każdą”. Prawdziwie zakochany jest jednak tylko w Dietrich, która postanowi wyruszyć z nim w niebezpieczną podróż. To miłość nie z gatunku tych ckliwych i oczywistych opowieści z happy endem, to historia pełna emocji i (nie)spełnionego pożądania.